Vandaag gebeurde het…
Ik voelde het écht…  Tot in de tippen van mijn tenen.

Boos, verdrietig, zin om te schreeuwen en de mensen rond mij eens goed door elkaar te rammelen. Iedereen ‘wakker’ te schudden. Dit kan toch niet!!!

Hoe ik hier terecht kwam? Door het volgende bericht van onze lokale overheid:

“Vanaf vandaag mag er enkel nog gewandeld en gefietst worden in eigen gemeente. Er kan niet worden afgesproken met een vriend(in) uit een andere gemeente. Voor verplaatsingen in dit kader volgen er boetes van 250 euro. De politie controleert.”  

Dit kwam bij mij keihard binnen. ‘Hoe durven ze … Hoe kan dit… Waarom nemen we dit?  Voor mijn verstand totaal onlogisch dat we wel samen hokken in supermarkten maar niet met 2 op een veilige afstand mogen wandelen in de vrije natuur waar we zelf willen en met wie we willen.  

Ik voelde me behandeld als een klein kind dat door zijn ouders ‘verboden’ wordt om af te spreken met een vriend of vriendin. Een beperking van mijn keuzevrijheid. Iets waar het ‘kleine Goeleke’ het ook ontzettend moeilijk mee had – dat kunnen mijn ouders bevestigen. Het gevoel geen vertrouwen te krijgen, het gevoel behandeld te worden als iemand die niet in staat is om zélf verantwoordelijke beslissingen te nemen. Het maakt dingen los, misschien wel herinneringen…

Dat was dé trigger dus…  heftig. Mijn vriendin was net op weg om samen een wandelingetje te gaan maken en maakte braaf en gehoorzaam meteen rechtsomkeer. Het is niet mijn bedoeling om een inhoudelijke discussie te voeren. Ik begrijp zeker dat er regels nodig zijn om gedrag te veranderen. Elke organisatie worstelt ermee, we zien het overal. De balans tussen controle, autonomie en verantwoordelijkheid. De verhouding tussen regels, vrijheid en resultaat blijft een moeilijke oefening.

Waar ik het wel over wil hebben is wat dit met mij deed en vooral hoe ik dit soort van ‘triggers’  zie als groeikansen. Ik neem je even mee in mijn hoofd en hoop je te inspireren om oncontroleerbare acties/gedragingen van anderen die een emotie in jou oproepen – te gebruiken als groeivitamine. Want ja… zelfkennis is het begin van alle wijsheid (merci, bond zonder naam).

Na het uitrazen besloot ik om te gaan wandelen. Alleen, time-out. Tijd voor een gesprek met mezelf.  Nieuwsgierig naar wat dit me kan leren. Ik wou het weten, waarom maakt dit me nu zo boos?

Ik kwam ertoe dat ik me geraakt voel in 1 van mijn belangrijkste waarden in het leven: vrijheid. Angst, door het plotse besef dat we in onze huidige maatschappij alles behalve vrij zijn. Herkenbaar… . “Er wordt hier voor mij beslist”. Daar was het weer, dat gevoel van vroeger… Het gevoel dat er geen vertrouwen is in mijn ‘gezond verstand’. Het gevoel dat anderen vinden dat ik niet in staat ben om zelf te beslissen.  Het gevoel dat ik er ‘te klein’ voor ben en dat er strakke en duidelijke regels nodig zijn om me tot ‘gepast’ gedrag te brengen.  Een afwijzing van mijn eigen vermogen/competentie? Dat was het dus… Dat maakte me boos. Het confronteerde me keihard met mijn afhankelijkheid, terug dat kleine kind. Mijn zorgvuldig opgebouwde identiteit ‘ik kan het wel allemaal zelf’ kwam hier stevig onder schot. FIGHT, FLIGHT, FREEZE!

Het besef dat we niet vrij zijn in onze ‘freedom’ kapitalistische maatschappij kwam snoeihard binnen. We worden met z’n allen in bedwang gehouden door een overheid (mensen) én door een virus (natuur). We zijn massaal afhankelijk en hebben de touwtjes niet zelf in handen.  Er zou zo maar iemand kunnen beslissen of, wanneer en hoeveel eten we nog kunnen ‘krijgen’. Of een virus dat even beslist dat het ‘genoeg’ geweest is. We zijn dus niet autonoom en volledig vrij, maar eigenlijk keihard afhankelijk. Ergens wist ik het wel, met mijn verstand. Maar vandaag voelde ik het pas écht. Het feit dat anderen me regels en beperkingen opleggen valt me blijkbaar nog zwaarder dan de afhankelijkheid van de meedogenloze natuur. Geen wonder dat ik als zelfstandige werk dus :-)!

OK… En nu…. Nu moet ik het een plaats geven. Loslaten. Beseffen dat ik dit nu niet kan veranderen, dat het écht buiten mijn controle ligt en ik deze ‘afhankelijkheid’ zal moeten aanvaarden. Begrijpen – verplaatsen in ‘die anderen’ die dit soort van beslissingen nemen. En inzien dat niemand hiermee de bedoeling heeft om even te duwen op een wonde uit mijn kindertijd. Beseffen dat het eigenlijk niet draait om mij…

Over mezelf heb ik weer geleerd dat die behoefte aan vrijheid en autonomie heel diep ingebakken zit. Dat ik nood heb aan  autonomie om me goed te kunnen voelen (en waarschijnlijk meer dan de gemiddelde Vlaming). Dat ik  die kleine rebel best mag omarmen (ze durft wel…. dat Goeleke) maar ik moet voorkomen dat het me blokkeert in bepaalde situaties. Misschien moet ik leren soms afhankelijk te kunnen en durven zijn?  Misschien moet ik opnieuw nadenken over een eigen moestuin? Zoeken naar een manier om meer en beter samen te werken zodat we minder afhankelijk zijn en samen in ons levensonderhoud zouden kunnen voorzien? Misschien kan het hele systeem radicaal anders zodat we met z’n allen minder ‘gevangen’ zijn door onze verslaving aan luxe en materialisme? Misschien moeten we gewoon aanvaarden dat we afhankelijk zijn van de natuur, dat deze altijd sterker zal zijn, dat we moeten en zullen sterven en dat we zelf niet kunnen kiezen wanneer? Misschien gewoon ‘zijn’ in het hier en nu en dat verstand even stilleggen?

Zelfonderzoek geeft je vooral veel nieuwe vragen. En het leuke daaraan is dat ik nu zelf de antwoorden mag zoeken. Hierin ben ik dus weer helemaal vrij… terug in mijn comfort zone :-)! 

Hetgeen me ook opviel is dat de meeste mensen rondom mij helemaal niet geraakt werden door dit bericht. Ik kreeg reacties als  ‘dat is heel normaal en begrijpelijk, waarom jaag je je daar zo in op? Blijf toch eens rustig en gebruik je verstand!” (lap… dat wou ik net niet horen, alsof ik mijn verstand niet zou kunnen gebruiken zonder de verplichte regeltjes en opgelegde boetes. Alsof ik niet ‘uit mezelf’ voor anderen rondom mij wil zorgen en voorkomen dat het virus meer slachtoffers maakt).

Dus ja… we zijn allemaal anders. We hebben allemaal angsten, maar niet iedereen heeft dezelfde. We hebben andere dingen in ons rugzakje en worden dus door andere acties getriggerd.

Het is aan jou om in de spiegel te kijken. Wie ben jij? Wat zijn jouw waarden/normen? Waar heb jij absoluut behoefte aan? Wat triggert jou? Corona geeft ons de kans om er keihard bewust van te worden. Jezelf beter te leren kennen. Begrijpen wat je nodig hebt en in welke omgeving jij kan floreren.

En trouwens…daarvoor moeten we niet alleen COVID19 bedanken. Alle acties van anderen die emoties in jou losmaken geven je een groeikans om jezelf beter te leren kennen. En nu we  in quarantaine leven, in ons kot, – sommigen van ons 24/7 samen met anderen – zal er heel wat getriggerd worden. We’re all connected. Dus.. groeikansen à volonté!

Ga jij hiermee aan de slag? Of blijf je vastzitten in jouw idee fix dat  ‘de ander zich moet aanpassen’? Ja… we zijn afhankelijk van de anderen. We kunnen hen niet controleren en veranderen, maar we kunnen er wel met een GrOwth mindset naar kijken. Aan jou de keuze (vrijheid noemen ze dat :-)).

Mooie inzichten, toch?

Let’s GrOw for it!  Goele xxx